Το προφίλ των Bandog – Μπαντόγκ

Ζουν και ανασαίνουν για να συμβιώνουν όσο το δυνατόν εγγύτερα με τους δικούς τους ανθρώπους!!! Εάν μείνουν ανεκπαίδευτοι ή πλημμελώς εκπαιδευμένοι, είναι βέβαιο πως μεγαλώνοντας θα ξηλώσουν την πόρτα για να βρεθούν στην αγκαλιά των ανθρώπων τους.

Λόγω του γεγονότος ότι δεν εμφανίζουν κυριαρχικότητα στην οικογένεια, σε συνδυασμό με το υπέρμετρα δυνατό νευρικό τους σύστημα τα καθιστά ασφαλή με τα μικρά παιδια όσο και αν αυτά τα κακομεταχειριστούν. Η αφοσίωση τους στους ανθρώπους με τους οποίους συμβιώνουν, και ιδιαίτερα προς στα μικρά παιδιά, είναι αδιαπραγμάτευτη και χωρίς κανένα δισταγμό τους σπρώχνει ακόμα και στο θάνατο προκειμένου να τους βοηθήσουν ή να τους προστατέψουν.

Είναι ευφυέστατοι και με καλή κρίση, στοιχείο που σε συνδυασμό με το ατσαλένιο νευρικό τους σύστημα, και ιδιαίτερα εάν είναι εφοδιασμένοι με κατάλληλη εκπαίδευση, τους μετατρέπει σε σχεδόν αλάθητους στις επιλογές τους. Γεγονός ιδιαίτερης σημασίας μια που το αποτέλεσμα μιας εξαγριωμένης "ανεκπαίδευτης" επίθεσης τους πάνω σε άνθρωπο, ακόμα και στον σκληρότερο εγκληματία, μπορεί να αποβεί για αυτόν μοιραία και καταληκτική. Έχει φυσική καχυποψία έναντι κάθε ξένου επισκέπτη, αλλά προσαρμόζεται στις επιθυμίες του ανθρώπου αρχηγού του (εφόσον είναι εκπαιδευμένος σωστά). Είναι ζώο με τεράστιο πείσμα, γι' αυτό και είναι απαραίτητη η δυνατή εκπαίδευση επάνω του πριν τον πρώτο χρόνο της ζωής του (πρακτικά μετά τον πρώτο χρόνο δεν μπορεί να εκπαιδευτεί). Εάν κοινωνικοποιηθεί από μικρός με όλα τα κατοικίδια ζώα, αλλά και τα οικόσιτα, γίνεται πολύ καλός και προστατευτικός μαζί τους. Δεν είναι επιθετικός με άλλα σκυλιά, απεναντίας είναι κοινωνικός και ανεκτικός.

Bandog – Μπαντόγκ σημαίνει σκύλος που δενόταν με αλυσίδα καραβιού (bound dogs) κατά την διάρκεια της μέρας και λυνόταν το βράδυ για να προστατεύει τις ιδιοκτησίες και το βιός των αφεντικών του από τις ένοπλες επιδρομές των ληστών. Πρωτοεμφανίστηκε τον Μεσαίωνα, το 1300 μ.Χ. περίπου, στην Αγγλία από τους Αγγλοσάξονες ως ανίκητος φρουρός των περιουσιών τους. Έπρεπε να μη φαίνεται στο σκοτάδι, άρα το σκούρο ή ραβδωτό χρώμα (παραλλαγής) ήταν απαραίτητο, ώστε να εμφανίζεται αιφνιδιαστικά και να αποβαίνει σιωπηλά αδυσώπητος με τον εισβολέα (χαρακτηριστικό ανώτερης ποιότητας είναι η θηρευτική συμπεριφορά του απέναντι στον εισβολέα ή τον εκπαιδευτή-ερεθιστή που τον προσομοιάζει. Δηλαδή παρουσιάζει απέναντί του φέρμα αντίστοιχη με του Setter προς τη μπεκάτσα). Θεωρείται όπως και ο Cane Corso η αναβίωση του “cannis pugnax” (σκύλος σαγόνιας) των ρωμαϊκών χρόνων της αρρένας.

Σαφώς, τόσο οι Άγγλοι όσο και οι Γερμανοί έχουν αφιερώσει αιώνες στην εκτροφή του και στην χρήση του, χρησιμοποιώντας “αίμα” από δικές τους φυλές. Πάντα όμως bandogge σήμαινε σκύλος εργασίας και μάλιστα υψίστης απόδοσης, πρόθυμος να εργάζεται όπου ο άνθρωπος τον χρειαζόταν (πόλεμος-οικιακή προστασία (πυλωρός)-χοντρό κυνήγι (barren baissers).

Η αλτικότητα, η έκρηξή του, η ευελιξία του και η ικανότητα να διαχειρίζεται το μεγάλο έως πολύ μεγάλο σώμα του -επαναλαμβάνουμε χωρίς να φέρει μεγάλο ύψος- αφήνει έκπληκτο τον παρατηρητή. Το σπουδαιότερο όμως είναι η απροκάλυπτη διάθεση και ο φλογερός ενθουσιασμός του να ευχαριστήσει τον ή τους ανθρώπους του.

Το 1965 ο κτηνίατρος Dr. Swinford αναβίωσε τη φυλή αυτή μετατρέποντας την σε αμερικάνικου τύπου με πρότυπα διασταύρωσης 50% Αmerican Pitbull Terrier και 50% English Μastiff ή MastinoNapolitano. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του το 1971 οι συνεργάτες του -συνεχιστές της φυλής- έβαλαν ”αίμα” και από Great Dane, Bullmastiff, Tosa Ιnu, κ.λπ. Σήμερα χρησιμοποιούν επίσης και American Βulldog, Οld bulldog, Rottweiler, Pressa Canario, Boxer, Dogo Argentinο, Boerboel και άλλα. Υπάρχουν διάφορα σχήματα αναπαραγωγών διαφορετικών φυλών που το αποτέλεσμα τους το αποκαλούν bandogge. Τα Αυστραλιανού τύπου φέρουν ”αίμα” 75% Mastino Napolitano και το 25% A.P.B.T., τα Βραζιλιάνικου τύπου φέρουν ”αίμα” από το Βulldog Campeiro, τo Fila Brazileiro και άλλα.

 Πηγή: MGK Molosser Gate Kennels